محتوای وبلاگ

ما با احساساتمان زنده هستیم و اینکه در لحظه چه احساساتی را تجربه می کنیم به اختیار ما نیست، چون اغلب اتفاقات اطراف ما در کنترل ما نیست. احساسات طیف مثبت و منفی دارند، از خوشایندی یا ناخوشایندی حسی که تجربه می کنیم، دسته بندی مثبت و منفی می سازیم. برای سلامت و رشد روانی تجربه ی همه ی احساسات خوشایند و ناخوشایند ضروری است، در صورت حذف هر کدام، قسمتی از هستی مان را انکار کرده ایم.
تجربه ی عمیق ترین سطح احساسات، در روابط بین فردی است، و اگر با خودمان صادق باشیم، در طول زمان، حتما احساسات منفی و مثبت متنوعی را نسبت به پارتنر و رابطه مان تجربه می کنیم.
وقتی صحبت از احساسات مثبت مثل عشق و شادی در روابط هست خیلی راحت آن را به عنوان نکته مثبت رابطه می پذیریم، اما وقتی صحبت به خشم، نفرت یا نا امیدی در رابطه می رسد، سریع آن را به جوانب منفی رابطه نسبت می دهیم. آیا شما هم از این دسته افراد هستید که نبود احساسات منفی در رابطه شان را ستایش می کنند؟!
همانطور که روان فرد برای داشتن حس زندگی به تجربه ی همه طیف احساسات نیاز دارد، رابطه هم اگر زنده باشد باید ظرفیت تجربه ی هیجان‌های منفی و مثبت برای هر کدام از طرفین رابطه را داشته باشد.
بر خلاف تصور عموم،  تجربه و ابراز  هیجان‌هایی چون خشم در رابطه نشان محکم تری برای سنجش قدرتمندی و زنده بودن رابطه است. چه زمانی افراد خشم خود از دیگری را سرکوب می کنند؟ زمانی که در ذهن آنها رابطه شکننده است . یعنی فرد برای حفظ رابطه، قسمتی از هستی خود را انکار می کند، به عبارتی قسمتی از روان خود را می کشد تا رابطه زنده بماند.
رابطه نیاز به دو طرف زنده دارد تا نفس بکشد، و این نفس کشیدن نیازمند این است که ما بتوانیم در کنار تجربه و ابراز هیجان های مثبت، هیجان های منفی چون خشم و نا امیدی را بدون وحشت از فروپاشی رابطه، تجربه و ابراز کنیم.
اگر در رابطه ای هستید که نمی توانید هیجانات منفی را تجربه یا ابراز کنید (به هر دلیلی)، چنین رابطه ای رابطه ی مرده است و دیر یا زود ماهیت خود را نشان خواهد داد، خشم و نا امیدی ابراز نشده کم کم تبدیل به افسردگی درونی خواهد شد و حتی ممکن است انفجارهای ناگهانی هیجانی در رابطه رخ دهد.
.
—

#مریم_اخوی
#رواندرمانگر_تحلیلی