محتوای وبلاگ

چگونه می توانم ارتباط بهتری با فرزندم برقرار کنم؟
یکی از راه های کمک به فرزندان برای اینکه بتوانند احساس تعلق پیدا کنند،این است که بر برقراری ارتباط با آنها،تمرکز شود.ارتباط مثبت و قوی راهی است طولانی به سوی کمک کردن به کودکان،به منظور یاد دادن همکاری و مسئولیت پذیری به آنها.چهار جزء تشکیل دهنده ارتباطات قوی عبارتند از:
-احترام گذاشتن
-شاد بودن
-دلگرم کردن
-عشق ورزیدن
احترام گذاشتن
گاهی والدین از اینکه فرزندانشان به آنها احترام نمی گذارند گله مند می شوند.در حالی که بسیاری از مواقع،این بزرگسالان هستند که به کودکان بی احترامی میکنند.چگونه؟با خرده گیری،فریاد زدن،کتک زدن یا تحقیر کردن و یا با انجام دادن کارها یی که خود کودکان می توانند انجام دهند و با تعیین و پیگیری معیارهای سختگیرانه.
مردم همیشه شایسته احترام هستند
در یک خانواده آزاد منش،هیچ کس مهمتر یا کم اهمیت تر از دیگری نیست.در صورتی به فرزندتان احترام میگذارید که،با او رفتاری برابر داشته باشید.
-اما آیا این بدان معنی است که هر دو مثل هم هستید؟خیر،اطلاعات و تجربه ی شما بیشتر از فرزندتان است و مسئولیت های بیشتری دارید،اما هر دوی شما انسان هستید و مستحق احترام.
-آیا این بدان معنا هست که فرزندتان می توانندبه شما بگوید چه بکنید؟یا اینکه شما مسئولیتی ندارید؟خیر،شما باید مسئول باشید.این وظیفه ی شماست که فرزندتان را راهنمایی کنید،اما می توانید اورا محترمانه راهنمایی کنید.
تعیین هدف
به سه چیز توجه کنید:
-احساس شما درمقابل بدرفتاری چیست؟
-برای مقابله با بدرفتاری چه میکنید؟
-فرزندانتان به آنچه انجام می دهید،چگونه پاسخ می دهد؟

اصلی که باید همواره آن را بخاطر داشته باشید این است که با فرزندانتان در هر حال،محترمانه رفتار کنید،همانگونه که با دوستتان رفتار می کنید.برای آنکه فرزندانتان نیز متقابلا برای شما احترام قائل شود،ممکن است به مدتی زمان نیاز باشد.اگر این اتفاق به سرعت نیوفتد،نا امید نشوید.همه ی ما باید ابتدا این رفتارها را تمرین کنیم و مشتاق برداشتن اولین گام باشیم.
خوش خلقی
کیست که دلش نخواهد خوش خلق باشد؟خوش خلقی کلید ارتباط با دوستان است.اما در روابط خانوادگی چه؟خوش خلق بودن با کودکان می تواند ساده باشد.
با لبخند شروع کنید
از کجا شروع کنیم؟یک "صبح بخیر"توام با لبخند میتواند سراسر روز شما و فرزندتان را دلچسب کند.یک قدم به عقب بردارید،به صحنه نگاه کنید و به خودتان بخندید.وقتی شما به مشکلاتتان با دید مزاح و لطیفه نگاه کنید،کودکان هم می توانند با مشکلاتشان چنین کنند.وقتی به اشتباهتان می خندید،کودکان متوجه می شوند که اشتباه ها هم قابل گذشت هستند.
سخت نگیرید
شاد بودن نیاز به برنامه ی مفصل ندارد،حتی خانواده های گرفتار هم می توانند به زندگی روزانه شان شادی ببخشند.
کارهایی مثل غذا درست کردن یا خرید کردن فرصت مناسبی برای خوش بودن و یا حتی کمی بی خیال شدن است.در اتوبوس یا ماشین می توانید جدول حل کنید.از فرزندتان بخواهید برایتان لطیفه تعریف کند.وقتی رخت و لباس ها را جمع و جور می کنید،برنامه های بامزه تلویزیونی تماشا کنید.
کودکان دوست دارند بخندند،آنها دوست دارند به وجه خنده دار هر چیز توجه کنند.برای همه ما ارزش چند دقیقه شوخی کردن به اندازه ارزش چند ساعت است.

برای تفریح وقت در نظر بگیرید
برنامه ریزی برای تفریح هم کار خوبی است.در صورت امکان هر روز زمان کوتاهی را با فرزندتان صرف کنید.بگذارید مسیر را فرزندتان انتخاب کند.ممکن است از شما بخواهد با او بازی کنید.مثلا توپ بازی یا کار روی تکالیف مدرسه.وقت خواب فرست خوبی در اختیار شما و فرزندتان قرار می دهد تا رودر رو صحبت کنید.
هنگامی که خوش خلق بودن با فرزندانتان را شروع می کنید،ممکن است از پیامدهای آن تعجب و ملاحظه کنید که فرزندانتان با برادران،خواهران و دوستانشان بیشتر خوش خلق هستند و کمتر دعوا می کنند،آن وقت متوجه خواهید شد که پدر یا مادر بودن چقدر خوشایند است.
دلگرم کردن
اگر می خواهیم فرزندانمان به خودشان اعتماد داشته باشند،باید به آنها اعتماد داشته باشیم:
-برای آنکه کودکان احساس کفایت و محبوبیت کنند به دلگرم شدن نیاز فراوان دارند.
-برای آنکه کودکان آماده شوند صادقانه همکاری کنند،باید در مورد خودشان احساس خوبی داشته باشند.
ببینید چه چیز در فرزندتان ویژه است
هر کودکی منحصر به فرد است و فرزند شما نیز کیفیات عجیب و ویژه ای دارد.هنگامی که به این کیفیات توجه می کنید و روی آنها انگشت می گذارید،فرزندتان احساس دلگرمی می کند.با دادن حتی اندکی دلگرمی به کودکان،آنها خودشان را کمی بیشتر دوست خواهند داشت.
به تلاش های فرزندتان توجه کنید
دلگرمی یعنی بر اشتباه های فرزندان کمتر تکیه کنیم و برای نقاط قوت آنها اهمیت بیشتری قايل شویم.دلگرم سازی بر تلاش ها تمرکز دارد و این پیام را به کودکان می دهد:"من به تو اطمینان دارم"
نباید دست نگه دارید که فرزندتان تکالیفش را تمام و کمال انجام دهد و سپس از تلاش هایش تقدیر کنید،هر گام از تمام کردن کار،بخشی از همان کار است.کودک در هرگام از کار،استحقاق دلگرم شدن دارد.وقتی به یک یک این گام ها توجه می کنید،در واقع به فرزندتان دلگرمی می دهید تا بتواند به راهش ادامه بدهد.

به فرزندتان بیاموزید که به سایرین کمک کند
فرزندتان را تشویق کنید به دیگران کمک کند. وقتی خودمان را دوست داشته باشیم و به خودمان ارج بگذاریم در آن صورت ارج گذاشتن به دیگران خیلی آسانتر می شود.
محب وعلاقه نشان دهید
هر کودکی برای آنکه احساس امنیت پیدا کند،باید حداقل یک بزرگسال را دوست بدارد که او هم دوستش داشته باشد.علاقه خود را با گفته ها و اعمالتان نشان دهید:
-با گفتن دوستت دارم
-با در آغوش گرفتن و دستی به سرو رویش کشیدن
-با گفتار و رفتار محترمانه
-با ایجاد شرایطی برای فرزندتان که بتواند مسؤل و مستقل رشد کند.
وقتی فرزندانتان بد رفتاری می کنند،به آنها و خودتان توجه کرده ببینید چه هدف هایی دارید.از خودتان سوال کنید:
-فرزندم چه کرد؟
-من چه احساسی داشتم؟
-من در آن مورد چه کردم؟
-فرزندم پس از آن چه کرد؟
-هدف بد رفتاری چیست؟
-یکی از راههایی که بتوانم او را به هدف مثبت تری دلگرم کنم،چیست؟
"نکاتی برای خودتان"
پدر یا مادر بودن وظیفه دشواری است.شما میتوانید فشار روانی ناشی از آن را از راههای گوناگون کاهش دهید و با آن کنار بیایید.از جمله:
-نفس عمیق:تقریبا ۱۵ دقیقه نفس عمیق بکشید.بگذارید نفس کشیدنتان خود به خود صورت بگیرد.این کار را با فشار انجام ندهید.درحالی که عمل دم را انجام می دهید،به آهستگی بگویید"آرام"و وقتی بازدم انجام می دهید،بگویید"خونسرد"این عمل را تا جایی انجام دهید تا احساس آرامش پیدا کنید.
-آرامش آموزی تدریجی:این عمل فشارروانی را کاهش میدهد و یک حالت هیجانی مطبوع به وجود می آورد.ابتدا دست های خود را با فشار به صورت مشت دراورید،سپس آنهارا با آرامش باز کنید.به این ترتیب تنش عضلانی را بشناسید و بفهمید که می توانید احساس تنش را به مراقبه تبدیل کنید.
-خودتان را قبول داشته باشید:وهمه روزه زمانی را صرف کنید تا بر کیفیات مثبت خود تمرکز نمایید.مثل:"دارم یاد می گیرم آدم موثرتری باشم" یا "دارم مطمعن تر می شوم"
"نکاتی که باید به خاطر بسپارید
-مساله فرزندپروری همان مساله پرورش فرزندانی خوشبخت ،سلامت ،مطمئن ،همیار ،دوستدار وقابل دوست داشتن و بالاخره مسئول است.
ا-می توانید با ایجاد محدودیت ها و دادن حق انتخاب به فرزندتان ،کمکش کنید که همکاری کند و مسئول باشد.
-خلق و خو ،وراثت ،محیط ،سن و مراحل رشد و جنسیت ،همه بر رفتار فرزندانتان تاثیر می گذارد.
-"انتظارات"هم عواملی پرتوان هستند.اگر شما انتظار بد رفتاری داشته باشید،فرزندتان هم احتمالا بد رفتاری خواهد کرد؛اما اگر انتظار همکاری داشته باشید،او به احتمال زیاد همکاری خواهد کرد.
-همه کودکان می خواهند احساس تعلق داشته باشند.آنها احساس تعلق را هم از طریق رفتار مفید و هم از بدرفتاری به دست می آورند.
-برای بد رفتاری ۴هدف وجود دارد:
جلب توجه
قدرت نمایی
تلافی جویی
نمایش بی کفایتی
-شما می توانید از راه های زیر رابطه ی معقول با فرزندتان برقرار کنید:
احترام گذاشتن
بذله گویی
دلگرم کردن
محبت و علاقه نشان دادن